Όλα τα θέματα για την Έκθεση των Πανελλαδικών σε αναλυτικά σχεδιαγράμματα

ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΕΝΝΟΙΩΝ

1. ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

2. ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

3. ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

4. ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΣ

5. ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

6. ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ

7. ΕΠΙΣΤΗΜΗ

8. ΜΑΖΟΠΟΙΗΣΗ- ΚΟΜΦΟΡΜΙΣΜΟΣ

9. ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

10. ΤΕΧΝΗ

11. ΛΑΪΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΠΑΡΑΔΟΣΗ

12. ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ

13. ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

14. ΛΑΪΚΟΤΗΤΑ- ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ

15. ΚΛΩΝΟΠΟΙΗΣΗ

16. ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗ- Η/Υ

17. ΓΥΝΑΙΚΑ- ΣΧΕΣΕΙΣ ΔΥΟ ΦΥΛΩΝ

18. ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ

19. ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ- ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ

20. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

21. ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ- ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

22. ΑΣΤΥΦΙΛΙΑ

23. ΗΘΙΚΗ- ΣΕΒΑΣΜΟΣ

24. ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ

25.ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

26. ΒΙΑ- ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ- ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΣ

27. ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

28. ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ

29. ΤΕΧΝΗ

30. ΕΡΓΑΣΙΑ

31. ΑΝΕΡΓΙΑ

32. ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΗ

33. ΠΡΟΤΥΠΑ- ΕΙΔΩΛΑ

34. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

35. ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ

36. ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

37. ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

38. ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

39. ΜΕΣΣΙΑΝΙΣΜΟΣ

40. ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ

41. ΜΙΜΗΤΙΣΜΟΣ

42. ΑΕΙΦΟΡΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗ - ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ

---

1. ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Παιδεία είναι το σύνολο των διαδικασιών με τις οποίες επιτυγχάνεται η πνευματική, κοινωνική και ηθική ολοκλήρωση του ατόμου.

Φορείς της παιδείας: Οικογένεια, εκπαίδευση, συναναστροφές, ΜΜΕ, αντικείμενο εργασίας, παράδοση, μορφές γνήσιας ψυχαγωγίας (βιβλίο, θέατρο, κινηματογράφος, πολιτιστικές δραστηριότητες κλπ.).

Εκπαίδευση είναι θεσμός της πολιτείας που με συγκεκριμένη δομή, μέσα, κατευθύνσεις στοχεύει στην παροχή γνώσεων και εφοδίων και στη δια­μόρφωση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων.

Α. Αρνητικά της εκπαίδευσης στη χώρα μας
1.Έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής.

2.Αναντιστοιχία εκπαίδευσης κοινωνικο-οικονομικών αναγκών της χώρας μας.

3.Ελλιπής, μη ουσιαστικός επαγγελματικός προσανατολισμός των νέων με συνέπεια:

-μη παραγωγική αξιοποίηση ανθρώπινου δυναμικού,

-υπερπληθώρα επιστημόνων (ανέργων).

4.Παρεχόμενη γνώση:

ως περιεχόμενο:

- αναχρονιστική, παρωχημένη

- μη εναρμονισμένη με σύγχρονες εξελίξεις – απαιτήσεις

ως τρόπος μετάδοσης:

- ευνοείται η μηχανιστική μάθηση

- δεν καλλιεργείται η κριτική σκέψη

- συχνά ο μαθητής απλός δέκτης γνώσεων, χωρίς ανάληψη πρωτου­βουλιών        (δασκαλοκεντρισμός, απουσία ουσιαστικού διαλόγου).

5. Ελλιπής κατάρτιση εκπαιδευτικών αναφορικά με την παιδαγωγική γνώση αλλά και την εξειδίκευση στο αντικείμενο της διδασκαλίας.

6.Η αξιολόγηση του μαθητή περιορίζεται στο βαθμό επίδοσης σ” ένα μάθη­μα και δεν περιλαμβάνει ευρύτερα στοιχεία της προσωπικότητάς του. Έτσι όμως, εκτός των άλλων, δεν αναδεικνύονται οι ιδιαίτερες κλίσεις, οι πιθανές ειδικές ικανότητές του.

7.Ο τρόπος αξιολόγησης, εξάλλου, το εξεταστικό σύστημα κ.ά:

-αναπτύσσουν τη βαθμοθηρική διάθεση,

-μετατρέπουν τις αναγκαίες σχέσης άμιλλας σε ανταγωνιστικές,

-προκαλούν άγχος.

8.Έλλειψη ίσων ευκαιριών (λόγω των κοινωνικών, γεωγραφικών, οικονομι­κών κ.ά. ανισοτήτων και της απουσίας αντισταθμιστικής αγωγής για παι­διά υποβαθμισμένων περιοχών).

9.Γενικά, το εκπαιδευτικό σύστημα είναι μονόπλευρα προσανατολισμένο σε εξωτερικούς στόχους (επιτυχία στις εξετάσεις, εξειδίκευση, υλοποίηση απλώς επαγγελματικών στόχων) και όχι στη διαμόρφωση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων με αξίες, ιδανικά, κοινωνικές αρετές.

Είναι εμφανής, εξάλλου, η έλλειψη συλλογικών δραστηριοτήτων και πρωτοβουλιών σύνδεσης του σχολείου με την κοινωνική ή παγκόσμια πραγματικότητα.

Β. Προτάσεις

·         Εκσυγχρονισμός του εκπαιδευτικού θεσμού, ώστε να ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες. Αντιστοιχία του περιεχομένου των σπουδών με τις τε­χνολογικές, πολιτισμικές κ.α. απαιτήσεις του παρόντος και του μέλλοντος.

·         Απαλλαγή από το στενά τεχνοκρατικό, απλώς εξειδικευτικό της χαρακτή­ρα. Ανθρωποκεντρικός προσανατολισμός.

·         Επίτευξη ορθού επαγγελματικού προσανατολισμού των νέων.

·         Παροχή ίσων ευκαιριών με την αναγκαία αντισταθμιστική αγωγή, που θα αμβλύνει τις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές κ.α. ανισότητες.

·         Βελτίωση υλικοτεχνικής υποδομής για την καλύτερη εμπέδωση και συστη­ματοποίηση της γνώσης.

Γ. Οι στόχοι της Ανώτατης Εκπαίδευσης:

·         Ανταπόκρισή της στις σύγχρονες εξελίξεις (οικονομικές, κοινωνι­κές, αναπτυξιακές κ.α.) με την προσαρμογή των προγραμμάτων στη διαρκώς μεταβαλλόμενη (οικονομική, τεχνολογική κ.λπ.) πραγματι­κότητα

·   Το περιεχόμενο και οι προσανατολισμοί της να λαμβάνουν υπόψη τη διεθνή θέση της χώρας, ώστε να αντεπεξέλθει στο ιδιαίτερα         ανταγωνιστικό περιβάλλον που διαμορφώνει η παγκοσμιοποίηση.

·         Προώθηση της γνώσης (συστηματοποίηση, ανανέωση, έρευνα).

·         Κατάρτιση – εξειδίκευση νέων επιστημόνων (δίχως όμως μονομέ­ρεια).

·         Καταπολέμηση αντιανθρώπινων αντιλήψεων όπως η «επιστήμη για την επιστήμη».

·         Ανάδειξη της ηθικής δύναμης της επιστήμης και της αντίστοιχης ευ­θύνης του επιστήμονα.

·         Συμβολή στην πνευματική ανάπτυξη του ευρύτερου κοινωνικού συ­νόλου (με καινοτόμες πρωτοβουλίες για εξάλειψη αναλφαβητι­σμού, επιμόρφωση πολιτών, π.χ. με το «ανοιχτό πανεπιστήμιο»).

·         Μελέτη κοινωνικών θεσμών, διερεύνηση κοινωνικών φαινομένων     και αξιοποίηση των πορισμάτων στην καθημερινή ζωή.

·         Σ” ένα κλίμα δημοκρατικής λειτουργίας να διαμορφώνει ολοκληρω­μένες προσωπικότητες, με υγιή κοινωνική και πολιτική συνείδηση και όχι στυγνή τεχνοκρατική αντίληψη.

2. ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Α. ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
Ατομικά

·         Προστασία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας

·         Ισότητα

·         Ελευθερία

·         Αξιοκρατία

·         Ελευθερία λόγου

·         Ανεξιθρησκία

·         Το δικαίωμα στη μοναδικότητα (ως απόρροια της ανάπτυξης της Γενετικής)

Πολιτικά

·         Το δικαίωμα του “εκλέγειν” και του “εκλέγεσθαι”

·         Ισονομία

·         Ισηγορία

·         Ισοπολιτεία

Οικονομικά

·         Δικαίωμα στην εργασία – ικανοποιητικές αποδοχές

·         Δικαίωμα περιουσίας

·         Ελευθερία στην οικονομική δραστηριότητα

·         Ελεύθερη διάθεση της ατομικής περιουσίας  για νόμιμους σκοπούς

Κοινωνικά

·         Προστασία εργασιακών δικαιωμάτων (συνθήκες εργασίας, ωράριο, ασφάλιση κ.ά)

·         Το δικαίωμα του «συνεταιρίζεσθαι»

·         Ισοτιμία των δύο φύλων

·         Δικαίωμα στη μόρφωση ( δωρεάν εκπαίδευση)

·         Δικαίωμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη

·         Εθνική αυτοδιάθεση

·         Σεβασμός της ιδιαιτερότητας κάθε λαού – άρση διακρίσεων σε βάρος μειονοτήτων

·         Δικαίωμα του ανθρώπου να ζει σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον

Πολιτιστικά

-Το δικαίωμα της καλλιτεχνικής έκφρασης

-Το δικαίωμα της παρακολούθησης ως θεατής σε μια καλλιτεχνική εκδήλωση (κινηματογράφος, θέατρο, συναυλίες μουσικής κ.ά)

-Το δικαίωμα συμμετοχής σε αθλητικές εκδηλώσεις

-Το δικαίωμα παρακολούθησης αθλητικών εκδηλώσεων

Β. ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗΣ

·         ρατσισμός (φυλετικός και κοινωνικός).

·         παραβίαση πολιτικών δικαιωμάτων:

- του εκλέγειν και εκλέγεσθαι

- ελευθερίας διακίνησης ιδεών, έκφρασης πολιτικών πεποιθήσεων

- θρησκευτικής συνείδησης.

·         παρακολούθηση επικοινωνιών (κυρίως ηλεκτρονική).

·         λογοκρισία, φίμωση τύπου, έλεγχος ΜΜΕ για διοχέτευση κυρίαρχης ιδεολογίας.

·         παράνομες, χωρίς ένταλμα, συλλήψεις, κρατήσεις, φυλακίσεις πολιτών.

·         βία (σωματική, ψυχολογική) απλές μορφές, τρομοκρατία έως και πόλεμος.

·         απουσία:

- ισοπολιτείας, ισότιμης μόρφωσης, κοινωνικής ασφάλισης, περίθαλψης, κατοικίας, ισονομίας, ίσων ευκαιριών, αξιοκρατίας

·         ανεργία.

·         πείνα, στερήσεις, εξαθλίωση κυρίως στις χώρες του Τρίτου Κόσμου.

·         παραβίαση δικαιωμάτων των μειονοτικών πληθυσμών (παραβίαση δι­καιώματος ανεξιθρησκίας, στέρηση δικαιώματος μόρφωσης).

·         παραπληροφόρηση.

Γ. ΑΙΤΙΕΣ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗΣ ·         επεκτατική πολιτική ισχυρών κρατών (πόλεμοι, πυρηνική απειλή, παρα­βίαση δικαιώματος αυτοδιάθεσης λαών).

·         ρατσιστικά κινήματα και ιδεολογίες που κατευθύνονται από πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους.

·         αυταρχικές δομές πολιτικών συστημάτων, όπως είναι κυρίως οι δικτατορίες.

·         οι προκλητικές οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες.

·         χαμηλό μορφωτικό επίπεδο.

·    άγνοια δικαιωμάτων από τον πολίτη.

·    το άτομο γίνεται εύκολα θύμα χειραγώγησης.

·         έλεγχος από οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα.

Δ. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ για τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

·         Συνειδητοποίηση της σημασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων μέσω της παιδείας και των φορέων κοινωνικοποίησης για τη διασφάλιση της προσωπικής αξιοπρέπειας και της κοινωνικής δικαιο­σύνης.

·         Ενεργητική παρέμβαση ατόμου σε περιπτώσεις παραβίασής τους στην καθημερινή ζωή. Η εναπόθεση της ευθύνης στην πολιτεία διαιωνίζει την καταστρατήγησή τους.

·         Συμμετοχή σε συλλογικές δραστηριότητες (κινήματα, οργανώσεις) για:

·         – έλεγχο αυθαιρεσιών οποιασδήποτε εξουσίας

-          προστασία δικαιωμάτων (για ειρήνη, πυρηνικό αφοπλισμό, διατήρηση φυσικού περιβάλλοντος, κατοχύρωση πολιτικών κ.α. δικαιωμάτων)

-           κατάργηση ανισοτήτων, εκμετάλλευσης κλπ.

-          επικράτηση υψηλών αξιών (ελευθερίας, ισότητας, δικαιοσύνης).

-          Παιδεία: πνευματική καλλιέργεια, διαμόρφωση ολοκληρωμένων προ­σωπικοτήτων με ανθρωπιστικές αξίες.

-          Δραστηριοποίηση διεθνών οργανισμών (ΟΗΕ, Διεθνής Αμνηστία).

-          Πνευματικοί άνθρωποι. Οφείλουν να επισημαίνουν τα δείγματα παρα­βίασής τους και να ευαισθητοποιούν τους πολίτες για την περιφρούρη­σή τους.

-          Πολιτεία:

. συνταγματική κατοχύρωση δικαιωμάτων

. εκδημοκρατισμός πολιτικής ζωής

. ανθρωποκεντρικός προσανατολισμός θεσμών

. επικράτηση πνεύματος ισοπολιτείας

. μέριμνα για ασθενέστερες τάξεις, άτομα με ειδικές ανάγκες.

3. ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Διαφήμιση είναι η τεχνική προβολής στο κοινό με κάθε τρόπο μηνύματος που αφορά πρόσωπα, προϊόντα ή ιδέες με σκοπό τη γνωστοποίηση των αρετών, των πλεονεκτημάτων ή του περιεχομένου τους.

A.ΑΙΤΙΑ ΔΙΑΔΟΣΗΣ ΤΗΣ

·         Η αύξηση του κέρδους ,

·         ο ανταγωνισμός ομοειδών επιχειρήσεων ,

·         η τελειοποίηση του τύπου (έντυπου και ηλεκτρονικού),

·         ο αστικός τρόπος ζωής (διεύρυνση αναγκών και απαιτήσεων),

·         η επικράτηση δημοκρατικής αντίληψης που επιτρέπει την ελεύθερη διακί­νηση ιδεών (πολιτική διαφήμιση).

Β. ΘΕΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ·         Ενημερώνει τους καταναλωτές: για τα προϊόντα (τιμή, χρησιμότητα).

·         Παρέχει, έτσι, τη δυνατότητα σύ­γκρισης και επιλογής μεταξύ ομοειδών προϊόντων, με αποτέλεσμα να κερδίζουν χρόνο και χρήμα για κοινωνικά θέματα και προτείνει μέτρα πρόληψης (κάπνισμα, AIDS).

·         Συμβάλλει στην οικονομική πρόοδο μιας χώρας με: την αύξηση παραγωγής και κατανάλωσης προϊόντων και  την ανάπτυξη του εμπορίου

·         Συμβάλλει στην περιστολή της ανεργίας: δημιουργούνται νέα επαγγέλματα (διαφημιστές, μακετίστες, γραφίστες)και απασχολούνται περισσότεροι άνθρωποι για την αύξηση της παραγωγής.

·         Προσπορίζει οικονομικά κέρδη στα ΜΜΕ, ώστε να είναι αδέσμευτα από τα πολιτικά κόμματα και να επιτελούν καλύτερα τον έλεγχο στην εξουσία.

·         Ο ανταγωνισμός οδηγεί τις βιομηχανίες στη βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων και των τιμών. Έτσι βελτιώνεται το επίπεδο ζωής του ανθρώπου.

Γ. ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ·         Προβάλλει πρότυπα κατανάλωσης και τελικά πρότυπα ζωής και αξιών τέ­τοιων που μεταβάλλουν τον πολίτη σε εύκολο θύμα της απληστίας του κε­φαλαίου.

·         Η διαφήμιση επιβάλλεται με το να πλήττει καταλυτικά την ελευθερία της βούλησης.

·         αλλοτριώνει ψυχολογικά τον άνθρωπο. Χάνοντας τη δύναμή του για πρωτοβουλία, ο άνθρωπος δεν είναι πια ο εαυτός του, είναι ήδη ένας άλλος του οποίου η προσωπικότητα τον αντικατέστησε.

·         πετυχαίνει τον εθισμό των μαζών, εκτός από την αποδοχή και υπακοή σε διαφημιστικά μηνύματα, στην αποδοχή μηνυμάτων πολιτικού και ιδεολογικού περιεχομένου. Έτσι, οι μάζες απογυμνώνονται έντεχνα από το αναφαίρετο δικαίωμα και καθήκον τους να αποφασίζουν για  την τύχη τους.

·         Δημιουργεί πλασματικές ανάγκες και αυξάνει το άγχος για την απόκτηση των διαφημιζόμενων προϊόντων.

·         Η συνεχής διαφήμιση παραπληροφορεί και αποπροσανατολίζει τον κατα­ναλωτή για την ποιότητα του διαφημιζόμενου προϊόντος.

·         Προκαλεί φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας, βία και εγκληματικότητα, ιδίως στους νέους, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα καταναλωτικά αγαθά.

·         Επιδρά αρνητικά στον ιδεολογικό κόσμο του ανθρώπου: το καταναλωτικό πνεύμα αμβλύνει το ενδιαφέρον του για τα  κοινωνι­κά και πολιτικά ζητήματα και ο άνθρωπος γίνεται υλιστής, ενώ απομακρύνεται από κάθε είδους ανώτερα ιδανικά και αξίες,

·         Ευτελίζει την προσωπικότητα του ατόμου με:

-την κακή αλλά και προσβλητική χρησιμοποίηση των ατόμων και κυρίως του γυναικείου φύλου,

-τη γελοιοποίηση των ανθρώπινων σχέσεων και συναισθημάτων.

·         Προκαλεί αρνητικές συνέπειες στο περιβάλλον:

- οι αφίσες ρυπαίνουν, καταστρέφουν και αλλοιώνουν την αισθητική του του φυσικoύ τοπίου.

- με τη μεγιστοποίηση της παραγωγής εξαντλούνται οι φυσικοί πόροι.

·         Η διαφήμιση ωραιοποιεί τη ζωή, καλύπτει τις άσχημες πλευρές της, δια­στρεβλώνει την αλήθεια και παρουσιάζει στον άνθρωπο έναν εξωπραγμα­τικό, πλαστό κόσμο.

·         Κακοποιεί τη γλώσσα, με τη συνθηματική χρήση της και την πληθώρα ξε­νικών στοιχείων.

Δ. ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ των αρνητικών πλευρών της διαφήμισης

·         Το κράτος, ως έκφραση του οργανωμένου κοινωνικού συνόλου, μπορεί να παρέμβει και να καθιερώσει όρια και υποχρεώσεις, από την πλευρά των διαφημιστών, για σεβασμό της αλήθειας, προς χάρη του καταναλωτή.

·         Η διαφήμιση να στηρίζεται στην αρχή: της αλήθειας, της αντικειμενικότητας, του θεμιτού ανταγωνισμού, του σεβασμού κοινωνικών – πολιτισμικών αξιών.

·         Ο πολίτης οφείλει να: προκρίνει, κι αυτό είναι αποτέλεσμα παιδείας, εκείνα τα προϊόντα που πραγματικά του χρειάζονται., να  συνειδητοποιήσει ότι η ευτυχία δε βρίσκεται στην κατανάλωση, να  συμμετέχει σε ενώσεις καταναλωτών που μεριμνούν για την προστασία του κοινού από την παραπλάνηση και την κερδοσκοπία.

4. ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΣ

Α. ΑΙΤΙΕΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΥ

1. Η δομή της οικονομίας: στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας οι ιδιωτι­κές επιχειρήσεις επιδιώκουν τη μεγιστοποίηση του κέρδους με την υπερ­παραγωγή και έντονη προβολή των προϊόντων τους.

2. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας (αυτοματοποίηση παραγωγής):

·         μαζική παραγωγή

·         ποικιλία και ελκυστικότητα προϊόντων

·         χαμηλό κόστος: προσιτά στο ευρύτερο κοινό.

·
3. Η άνοδος του βιοτικού επιπέδου. Δίνει τη δυνατότητα:

·         ικανοποίησης πρωταρχικών αναγκών

·         για περισσότερες αγορές (επιθυμία για ικανοποίηση δευτερευουσών ανα­γκών )

4. Η χρεωκοπία των πνευματικών, κοινωνικών και ηθικών αξιών αποπροσα­νατόλισε το άτομο και το έστρεψε:

·         στον υλικό ευδαιμονισμό

·         σε μια νέα ιεράρχηση αξιών (πλούτος, κοινωνική ανάδειξη, «είμαι ό,τι έχω και ό,τι καταναλώνω»).

Ο νεοπλουτισμός, η τάση αυτοπροβολής έκαναν, γι” αρκετούς, την επιδει­κτική κατανάλωση τρόπο ζωής.

5. Τα οξυμμένα προβλήματα, το άγχος, η ανία, οδηγούν συχνά το άτομο στην       υπερκατανάλωση για εκτόνωση, φυγή.

6. Η υπερκατανάλωση, εξάλλου, προωθείται ως νοοτροπία για αποπροσανατολισμό του λαού από υψηλές επιδιώξεις και διαιώνιση του κατεστημένου.

7. Η διαφήμιση με επιστημονικά επεξεργασμένες τεχνικές ψυχολογικού επηρεασμού προκαλεί τεχνητές, πλασματικές ανάγκες.

Β. ΘΕΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ
1. Ο ανταγωνισμός των βιομηχανιών και λοιπών παραγωγικών φορέων συμβάλλει στην ποιοτική βελτίωση των αγαθών.

2. Δυνατότητες επιλογής μεταξύ πολλών – ομοειδών προϊόντων.

3. Βελτίωση των υλικών όρων ζωής, άνοδος βιοτικού επιπέδου.

4. Ο άνθρωπος, ζώντας σ” έναν παραγωγικό και καταναλωτικό οργασμό, δραστηριοποιείται, γίνεται δημιουργικότερος και βελτιώνει την επαγγελ­ματική του κατάρτιση.

Γ. ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ 
Για το άτομο
1. Στον ψυχισμό του:

·         άγχος για την απόκτηση όλο και περισσότερων υλικών αγαθών

·         συμπλέγματα κατωτερότητας σε άτομα που αδυνατούν να εξασφα­λίσουν ισάριθμα με τους άλλους αγαθά

·         ο καταναλωτής, χωρίς μέτρο, είναι δέσμιος των ανικανοποίητων,           συνήθως πλασματικών, αναγκών του.

2. Στην πνευματική του υπόσταση:

·         Η ταύτιση του «έχειν» με το «είναι» οδηγεί στην αδιαφορία για την πνευματική του καλλιέργεια.

3. Στην εργασιακή – επαγγελματική του απασχόληση:

·         Η εργασία αντιμετωπίζεται, συνήθως, χρησιμοθηρικά, αποκλειστι­κά ως πηγή κέρδους.

4. Στον κοινωνικό τομέα:

·         ο άνθρωπος υπερεργάζεται, με αποτέλεσμα την έλλειψη ελεύθερου χρόνου αλλά και διάθεσης για ουσιαστική επικοινωνία με τους άλλους

·         αναπτύσσεται ανταγωνιστική – ατομικιστική διάθεση. Συχνά χρησι­μοποιεί ο ένας τον άλλο ως μέσο.

5. Στην ιδεολογία και την πολιτική συνείδηση:

·         απομάκρυνση από ιδεολογικές αναζητήσεις, υψηλές αξίες . αδιαφορία για τα πολιτικά ζητήματα

Για την κοινωνία

1 .Η τάση για υπερκατανάλωση οδηγεί στη μείωση των φυσικών πόρων.

2.Προκαλούνται οικολογικά προβλήματα (μόλυνση, ρύπανση, αύξηση απορριμμάτων).

3. Τόσο η ανικανοποίητη επιθυμία απόκτησης καταναλωτικών αγαθών όσο και ο κορεσμός οδηγούν στην εκδήλωση φαινομένων κοινωνικής παθογένειας (βία, έγκλημα, ναρκωτικά κ.α.).

4. Δυσχεραίνεται η κοινωνική πρόοδος, αφού η επιδίωξη του υλικού ευ­-     δαιμονισμού αναστέλλει τη διάθεση για συνεργασία, προώθηση του                          κοινωνικού συμφέροντος.

5. Κοινωνίες χωρίς πολιτικά ιδεώδη γίνονται ευάλωτες στις προσπάθει­ες χειραγώγησής τους.

Δ. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΕΡΙΣΤΟΛΗΣ

1. Συνειδητοποίηση από το ίδιο το άτομο ότι η ποιότητα ζωής και η πραγμα­τική του ευτυχία δεν ταυτίζεται με την απόκτηση πληθώρας υλικών αγαθών.

2. Επαναπροσδιορισμός αξιών και επανιεράρχηση των αναγκών καθώς και ανάπτυξη ευρύτερων ενδιαφερόντων (κοινωνικών, πολιτικών, πολιτιστι­κών κ.α.).

3. Οικογένεια:

·         καλλιέργεια πνεύματος ολιγάρκειας, εγκράτειας και αυτάρκειας

·         ανάπτυξη της αίσθησης του μέτρου και του εφικτού στις επιθυμίες.

4. Παιδεία: Διαμόρφωση ελεύθερων, πολυδιάστατων προσωπικοτήτων με  ευρύτητα σκέψης και αυτόνομη βούληση, . εσωτερικές αντιστάσεις και . ορθή διαβάθμιση των προτεραιοτήτων τους.

5. Πνευματικοί άνθρωποι:

·         Συμβολή στη διαμόρφωση μιας νέας βιοθεωρίας και κοσμοαντίληψης που θα διασφαλίζει την εσωτερική ισορροπία του ανθρώπου και θα στοχεύει στη δημιουργία μιας κοινωνίας με ανθρωπιστικά ιδεώδη και ανάλογους προσανατολισμούς.

6. MME:

·         Προβολή θετικών προτύπων, ατόμων απαλλαγμένων από μικροαστικές αντιλήψεις (το νεοπλουτισμό, την κοινωνική επίδειξη) με υγιείς αξίες και ιδανικά, που αγωνίζονται για την πραγμάτωση υψηλών στόχων.

7. Πολιτεία:

·         Επιβολή δεοντολογικών αρχών στην αθέμιτη και παραπλανητική δια­φήμιση, ώστε να μη λειτουργεί ως παράγοντας παραπληροφόρησης και                               μαζοποίησης.

5. ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ A.ΘΕΤΙΚΑ ΕΝΤΑΞΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ Ε.Ε

Οικονομία·
διάθεση προϊόντων σε μια ευρύτερη αγορά

·         παροχή τεχνογνωσίας

·         εκσυγχρονισμός βιοτεχνίας και βιομηχανίας λόγω ανταγωνισμού

·         διαμόρφωση επαγγελματικής συνείδησης

Κοινωνικός τομέας·

συνεργασία για καταπολέμηση αρνητικών φαινομένων, όπως τα ναρκω­τικά, το έγκλημα, η τρομοκρατία

·         διεύρυνση κοινωνικών δικαιωμάτων με την προσαρμογή τους στα ευρωπαϊκά δεδομένα

Πολιτιστικός

·         μεταλαμπάδευση στην Ευρώπη των διαχρονικών αξιών της χώρας μας

·          εκπαίδευση: ανταλλαγές σε θέματα οργάνωσης και περιεχομένου, αξιο­ποίηση υποτροφιών

Πολιτικός

·         διεύρυνση δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος

·         ενίσχυση πολιτικού κύρους της χώρας μας, ώστε να παρεμβαίνει σε διε­θνές επίπεδο για αποκατάσταση πολιτικών κ.α. δικαιωμάτων

Εθνικός ·

η κοινή εξωτερική πολιτική ενισχύει το κύρος της χώρας και συμβάλλει στην επίλυση εθνικών προβλημάτων

Β. ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΕΝΤΑΞΗΣ

Οικονομικός ·
δυσχερής η αυτόνομη οικονομική πορεία

·         αδυναμία μικρών επιχειρήσεων να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό.

Πολιτικός

·         κίνδυνος υπερσυγκεντρωτισμού της εξουσίας ορισμένων ισχυρών χω­ρών

·         αποδυνάμωση πολιτικής αυτονομίας εθνικών κυβερνήσεων.

Πολιτιστικός· 
ανεξέλεγκτη εισροή χαμηλής ποιότητας ξενικών πολιτιστικών στοιχείων

·         κίνδυνος πολιτιστικής αλλοτρίωσης και ισοπέδωσης της ιδιαιτερότητάς

κάθε χώρας

Τα θετικά από την ένταξη των νέων στην Ε.Ε

Θα μπορούν να ζουν σ” ένα ευρύτερο περιβάλλον στο οποίο θα:

·         δημιουργούνται ευνοϊκοί όροι για μια πολυεπίπεδη συνεργασία χωρίς εθνικιστικές προκαταλήψεις και ιστορικά μίση που ταλά­νιζαν τις παλαιότερες γενιές

·         εδραιωθεί το δημοκρατικό πολίτευμα, απαραίτητος παράγοντας

για τη διασφάλιση της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και γενικότε­ρα της κατοχύρωσης των ανθρώπινων δικαιωμάτων

·         μπορούν να συμμετέχουν σε εκπαιδευτικά πανευρωπαϊκά προ­γράμματα, αξιοποιώντας το πλαίσιο των σπουδών τους

·         επεκτείνουν τους επαγγελματικούς τους ορίζοντες σ” έναν ενιαίο    ευρωπαϊκό χώρο με μεγαλύτερες προοπτικές

·         προβάλλουν ένα δυναμικό παρόν της χώρας τους στις διεθνείς οι­κονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές εξελίξεις και αλλαγές.

Γ. Ο χαρακτήρας και οι στόχοι της Ε.Ε.

Να στηρίζεται στις αρχές:

·         της αλληλεγγύης, της συνοχής, της κοινωνικής δικαιοσύνης

·         της δημοκρατικότητας, του σεβασμού των ατομικών δικαιωμάτων και των αρχών της πολιτισμικής σύνθεσης των κοινωνιών

·         της αποκέντρωσης στη λήψη των αποφάσεων (με ενεργό συμμετοχή του Ευρωπαίου πολίτη).

·         Δίχως την αναβίωση του εθνικισμού, την επανεμφάνιση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.

·         Να στοχεύει σε μια ανάπτυξη με ανθρωποκεντρική διάσταση, δίχως τε­χνοκρατική αντίληψη, με σεβασμό στην ποιότητα ζωής, το φυσικό περι­βάλλον και την ενίσχυση του κράτους πρόνοιας.

·         Με ισομερή ανάπτυξη όλων των περιοχών της.

·         Με ενδυνάμωση των θεσμών μιας ισότιμης (πολιτικής, οικονομικής,πολιτιστικής κ.α.) συνεργασίας, δίχως ηγεμονισμούς των ισχυρών χω­ρών.

·         Με ειρηνικές πρωτοβουλίες για την κατάπαυση των εστιών πολέμου σ” όλα τα μέρη της γης και την παγίωση της ειρήνης.

·         Μια Ευρώπη που θα στοχεύει στην ανάπτυξη σχέσεων φιλίας και συνεργασίας με όλες τις χώρες, ομάδες χωρών και οργανισμούς, με σκο­πότην προαγωγή της σταθερότητας, της ευημερίας, της ειρήνης.

·         Μια ενοποιημένη Ευρώπη που δε θα αποκλείει, με στενά οικονομι­κά κριτήρια, τις αδύναμες χώρες από τους θεσμούς της.

---

6. ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ

Αν και στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες η θανατική ποινή θεωρείται από πολλούς παρωχημένος τρόπος απονομής δικαιοσύνης, η διόγκωση της εγκληματικότητας στην εποχή μας επαναφέρει στο προσκήνιο προβληματι­σμούς και συζητήσεις, σχετικές με την ανάγκη επιβολής ή την κατάργησή της.

Α. Επιχειρηματολογία υπέρ της επιβολής της θανατικής ποινής  1. Επιτυγχάνει τον παραδειγματισμό και αποτρέπει αποτελεσματικά τη διά­πραξη ειδεχθών εγκλημάτων (γενική πρόληψη).

2. Ιδιαίτερα για τους επαγγελματίες εγκληματίες η απειλή της θανατικής ποινής έχει αναμφίβολα ανασταλτικό αποτέλεσμα.

3. Αποκαθιστά το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

4. Αποτελεί πράξη δικαίωσης, κυρίως για τους συγγενείς του θύματος.

5. Αναβαθμίζει το κύρος της πολιτείας, αφού προστατεύει με δραστικά μέ­τρα τους πολίτες. Διαμορφώνει αίσθημα ασφάλειας, αφού υπερασπίζεται με τον πιο δυναμικό τρόπο το δικαίωμα της ζωής.

6. Συνιστά, μερικές φορές, τη μόνη επιλογή, αφού υπάρχουν εγκληματίες   που η φύση του χαρακτήρα τους δεν επιδέχεται σωφρονισμό.

7. Το ανεπανόρθωτο της θανατικής ποινής είναι παραπλανητικό επιχείρημα.

Κάθε ποινή, όταν εκτελείται, δεν είναι επανορθώσιμη (εκτός από τη χρη­ματική).

Β. Επιχειρηματολογία υπέρ της κατάργησής της 1. Η επιβολή της θανατικής ποινής δεν αποτελεί πράξη σωφρονισμού αλλά εκδίκησης.

2. Σε περίπτωση δικαστικής πλάνης η ποινή δεν είναι επανορθώσιμη.

3. Η εκτέλεση της θανατικής ποινής αποκτηνώνει αυτούς που εμπλέκονται στη διαδικασία της, εξοικειώνει με την ιδέα της απώλειας της ανθρώπινη ζωής και σχετικοποιεί την ηθική αξία της.

4. Η επιβολή της θανατικής ποινής, ενώ δεν αποτελεί λύση, προκαλεί την εσφαλμένη εντύπωση ότι λαμβάνονται σθεναρά μέτρα κατά του εγκλήμα­τος. Έτσι, αποσπά την προσοχή από τα πιο σύνθετα μέτρα που είναι πράγματι αναγκαία.

5. Η θεσμοθέτηση της θανατικής ποινής από την πολιτεία αποτελεί προσβολή του πολιτισμού, των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της δημοκρατική υφής της κοινωνίας.

6. Στηρίζει την αυθεντία της κρατικής εξουσίας. Τα δικτατορικά, μάλιστα , καθεστώτα, προφασιζόμενα τη δημόσια ασφάλεια, την αξιοποιούν για την εξόντωση των πολιτικών τους αντιπάλων.

7. Η αποτελεσματικότητά της δεν έχει αποδειχθεί. Τα ειδεχθή εγκλήματα διαπράττονται συνήθως

·         σε καταστάσεις έντονης συναισθηματικής διέγερσης

·         από ψυχασθενείς

·         από επαγγελματίες δολοφόνους

Όπως γίνεται αντιληπτό, στις περιπτώσεις αυτές η θανατική ποινή δε λει­τουργεί αποτρεπτικά.

Συμπέρασμα

Η νηφάλια προσέγγιση του θέματος οδηγεί στην ευρύτερα εδραιωμένη, σήμερα, αντίληψη ότι η θανατική ποινή πρέπει να καταργηθεί. Εκτός των επι­χειρημάτων (ηθικών, πολιτικών, κοινωνικών, δικαστικών) που προαναφέρθη­καν, πρέπει, επιπλέον να τονιστεί ότι:

1. Η επιβολή της θανατικής ποινής δεν υλοποιεί πνεύμα ισονομίας. Επιβάλ­λεται, συνήθως, σε εγκληματίες από:

·         ασθενέστερα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα

·         περιθωριακές ομάδες

·         μετανάστες ή μειονότητες

Σπάνια έχει επιβληθεί σε άτομα θεωρούμενα κοινωνικά επιφανή.

2. Το ζητούμενο είναι η αναμόρφωση του σωφρονιστικού συστήματος, ο   εκσυγχρονισμός και η εξυγίανση των φορέων του

3. Η πολιτεία οφείλει να δώσει έμφαση στη διαμόρφωση κοινωνικών συνθη­κών που θα προλαμβάνουν την εκδήλωση εγκληματικής συμπεριφοράς

4. Για τα στυγερά, ιδιαζόντως ειδεχθή εγκλήματα, η ισόβια κάθειρξη, στην πλήρη υλοποίησή της, επαρκεί. Η επιβολή της θανατικής ποινής σε περι­πτώσεις αποδεδειγμένης εμπορίας ναρκωτικών μπορεί να αποτελέσει, κατά την άποψη ορισμένων, αντικείμενο εύλογου προβληματισμού.